Tuinarchitectuur is een specifieke Romeinse uitvinding. Het nieuwe bestaat er namelijk in om landschappen te creëren. Er worden niet langer bomen aangeplant volgens een symmetrisch patroon: de beplantingen, de waterpartijen en de golvingen van het terrein worden tot een harmonieus geheel geïntegreerd.

In de eerste Latijnse teksten waarin sprake is van siertuinen, wordt de tuinmanarchitect topiarius genoemd. Zijn kunst vloeit voort uit de Griekse schilderkunst die de esthetica en zelfs de details van de thematiek bepaalt. De Romeinse tuin is een heilig en betoverend landschap, waar de goden, helden of beroemde personages historische of legendarische gebeurtenissen uitbeelden.

Sommige tuinhistorici hebben tuinarchitectuur behandeld in termen van het snoeien van struiken. De vormsnoei van struiken, uitgevonden door ene Mattius, vriend van keizer Augustus en waarin de Romeinse tuiniers meesters waren, is echter slechts één procedé van de ars topiaria. Eigenaars die geen antieke beelden kunnen bekostigen, vinden hierin vaak een oplossing om hun tuin te verlevendigen.

INLEIDENDE BEGRIPPEN